Auteur: Ellen Tijsinger Uitgeverij: Van Goor/Boekerij bv Jaar van uitgave: 1998
Flaptekst
Francisco droom dat hij de beste schoenpoetser van Nicaragua zal worden. Tot aan de kathedraal op het grote plein in Leon zullen de mensen voor hem in de rij staan! Maar zijn leven ziet er anders uit. ’s Morgens gaat Francisco naar school en ‘s middags sprokkelt hij hout voor een vuurtje, zodat zijn oma eten kan koken.
In de weinige tijd die over is, helpt hij zijn moeder op de markt met het verkopen van tortilla’s of past op zijn zusjes. Als zijn broers opgeroepen worden voor militaire dienst, moet Francisco van school af om zijn vader te helpen in de leerlooierij. Het is zwaar werk, maar Chico, want zo noemen ze hem, zeurt niet. Hij heeft een vader, een moeder en een oma die spookverhalen vertelt en hij krijgt iedere dag rijst met bonen. Er zijn kinderen die het moeilijker hebben, die wonen op de vuilnisbelt en zoeken hun eten tussen het afval.
Dan, als Francisco twaalf jaar is, barst de Cerro Negro uit. De zwarte vulkaan bedekt de stad Leon onder een dikke laag zand. Francisco bindt oude lappen voor zijn gezicht om zijn mond en ogen te beschermen en helpt vegen. Hij brengt zijn kuikens in veiligheid en zet ze in een kooi van bamboe onder zijn bed. En dat is maar goed ook, want daardoor verandert zijn leven pas echt!
Recensie: Noortje Boshuizen
Het verhaal van Francisco (Chico), dat Ellen Tijsinger in dit boek vertelt, is heftig. Hier in het westen zijn we gewend aan rijkdom en luxe. In Nicaragua zijn de mensen allemaal erg arm. Wanneer Ellen het huis van Francisco beschrijft, voel je het grote verschil. Het huis bestaat uit klei en heeft een golfplaat als dak. Daar vinden de mensen dat allemaal heel normaal. Het verhaal in het boek duurt tien jaar: van Franciscos zesde tot zijn zestiende jaar. Door die leeftijdsfase ga je nadenken hoe het zou zijn als het jou allemaal zou overkomen. Er gebeuren veel trieste dingen in het boek. Francisco heeft twee broers, die moeten vechten voor de revolutie. Bij het afscheid wordt het schreeuwen van hun moeder beschreven. Het gevoel dat het oproept, lijkt op wat de moeder voelt: wanhoop. De gevoelens van verschillende personen heeft Ellen Tijsinger vaker in het boek goed omschreven.
Het verhaal wordt verteld in de volgorde waarin de dingen gebeurd zijn. Je kunt goed zien welke gebeurtenissen op elkaar volgen en waarom ze gebeuren. Je leert in het verhaal dat Chico een sterk persoon is. Hij vecht zich door alle heftige gebeurtenissen heen, zoals de dood van zijn neven. Aan het einde wint zijn haan een aantal wedstrijden en wordt de familie iets rijker. Na allerlei nare gebeurtenissen loopt het verhaal dus wel goed af en wordt iedereen gelukkig.
Een heftig, realistisch verhaal met een inkijk in de levensstijl van de mensen in Nicaragua. Het laat je beseffen dat je dingen hebt waar anderen alleen maar over kunnen dromen!